وقتی ذهن مَجازبین، حقیقت یاب می شود.

وقتی کسی از دست میرود، بازماندگان متصل به گفتن این جمله اند که "خاک مرده سرد است". این را هزار سال تجربه می گوید. از دست دادن، نبودن، نیست شدن، همه و همه به ثانیه ای بند است. یک آن بود، به چشم بر هم زدنی نبود می شود. فاصله این بود و نبودها گاهی آنقدر نزدیک است که یادت می رود کدام بود مجاز است و کدام نبود حقیقت و اصلاً بود و نبودی هست که مجاز نباشد!؟

این خاک سرد اما هیچ نیست به گمانم، جز ذهن. خاک گرم است، مثل یاد. فقط ذهن است که به سردی باور می کند. که یک روز صبح از خواب بلند می شود و باور می کند که آن همه هستی و بود، نیست. که هرچه هست، نیست شده و این یعنی نقطه. سر خط !

و زندگی هیچ نیست جز همان لحظه عظیم باور در صبحهای روشن که آدمیزادی از پس هزار قصه تمام شده می ایستد و تنها راه فردا در پیش می گیرد.

بی خاک، بی آفتاب، بی آب

باید بنویسم، باید بنویسم تا این حجم بی امانِ نمی دانم چی، که فقط سنگین است و سنگینی اش درد دارد، برود بیرون و من سبک شوم. این دو هفته فیلم تراپی، با مشغول شدن بی وقفه به کار، کار و کار، مجبور کردن خودم به آماده کردن CV وportfolio  و چیزهای دیگرش بعد از قریب دو ماه کش دادن، نتیجه این روزهای سنگین بود. امسال می خواهم بروم. واقعاً دلم می خواد بروم. یک وقتی فکر می کردم دلم تنگ اینجا و آدمهاش می شود، اما دیگر نمی شود. برای من سرزمین، وطن، شهر و هر چیز نوستالوژیک دیگر مفهوم خارجی ناآشنایی است که دیگر ربطی به من ندارد. برای من وطن یعنی خانه مان با همه آدمهایش، همین و بس. و برای کسی که سرزمینش به همین کوچکی است احتمالاً دیگر غمهای بزرگ معنا ندارد. یک روزی از ترک این وطن وحشت داشتم، بعد فکر کردم من که دیر یا زود باید خانه سرزمینم را رها کنم و بروم، حالا توی همین شهر یا یک جای دیگر، چه فرقی می کند؟ مهم وطن کوچکم است که باید ترکش کنم و خب حالا که این سرنوشت گریزناپذیرم است، چرا باید خودم را بابت ترکش ملامت کنم.

برای من هر سرزمینی، هر دنیایی بیرون از خانه، وطنِ غیر است و همه آدمهای آن، ساکنانِ غریبه اش. پس چه فرق می کند توی ناف تهران غم غربت بگیری یا قلب نیویورک. توی همه این سه سال که قصدم رفتن شد، ذره ذره کندم از این مفهومِ حالا بیگانه ی «سرزمین». از خودش، از آدمهاش. دل ندادم، نه به خودش، نه به آدمهاش، سخت بود ولی با خودم گفتم به چیزی که روزی ترکش خواهم کرد خیانت نمی کنم و دل نمی بندم. دل نبستم و حالا بیش از هر چیز شبیه درختی ام که از خاک جدایش کردند تا در خاکی دیگر جایش دهند اما رهایش کردند و حالا ریشه هایش کم کم دارد خشک می شود. درخت بی خاک، نه لذت آفتاب می فهمد چیست، نه تشنگی آب و من روزهاست بی آب و آفتاب نفس می کشم.

خویشتن نگاری در پل چوبی

عشق یعنی حالت خوب باشه. *

این را بازیگر فیلم گفت و من فکر کردم راست می گوید. خیلی راست می گوید. دایره کوچکی می سازد این جمله و تمام گذشته و آینده را با خط کش دقیقش اندازه می کند. مثل الک همه چیز را بالا و پایین می کند. چیزهای کمی می مانند، آدمهای کمتری. شاید هیچ کسی نماند و برای من نمانده بود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
*: امیر- پل چوبی- مهدی کرم پور

برای حفره های توخالی ذهن...

گاهی باید برای حفره های توخالی ذهن، برای سوالهای بی جواب مانده، برای حس های بی پاسخ مانده، برای حرف های نزده، فقط شعر خواند. باید برایش بخوانم که:

من و تو انسان را رعایت کردیم؛

خود اگر شاهکار خدا بود

یا نبود.

_______________________________

«چلچلی»

من آن مفهوم مجــّرد را جسته ام.

پای در پای آفتابی بی مصرف
که پیمانه می کنم
با پیمانه روزهای خویش که به چوبین کاسه ی جذامیان ماننده است.
من آن مفهوم مجــّرد را می جویم.
پیمانه ها به چهل رسید و آن برگشت.
افسانه های سرگردانیت
- ای قلب در به در!
به پایان خویش نزدیک میشود.

بیهوده مرگ
به تهدید
چشم می دراند.
ما به حقیقت ساعت ها
شهادت نداده ایم
جز به گونه این رنجها
که از عشق های رنگین آدمیان
به نصیب برده ایم
چونان خاطره ئی هر یک
در میان نهاده
از نیش خنجری
با درختی.

با این همه از یاد مبر
که ما
- من وتو -
انسان را
رعایت کرده ایم.

درباران و به شب
به زیر دو گوش ما
در فاصله ئی کوتاه از بسترهای عفاف ما
روسبیان
به اعلام حضور خویش
آهنگ های قدیمی را
با سوت
میزنند.
(در برابر کدامین حادثه
آیا
انسان را
دیده ای
با عرق شرم
بر جبینش؟)

آنگاه که خوش تراش ترین تن ها را به سکه سیمی
توان خرید،
مرا
- دریغا دریغ -
هنگامی که به کیمیای عشق
احساس نیاز
می افتد
همه آن دم است .
همه آن دم است .

قلبم را در مجری ِ کهنه ئی
پنهان می کنم
در اتاقی که دریچه ئیش
نیست.
از مهتابی
به کوچه تاریک
خم می شوم
وبه جای همه نومیدان
می گریم.

آه
 من
حرام شده ام!

با این همه - ای قلب در به در-!
از یاد مبر
که ما
- من وتو -
عشق را رعایت کرده ایم،
از یاد مبر
که ما
- من و تو -
انسان را
رعایت کرده ایم،
خود اگر شاهکار خدا بود
یا نبود

_____

احمد شاملو

....

یکشنبه خنده داری رو گذروندم برای فهمیدن مفاهیمی که در ذهن آدمها هست..کشف مفهوم مزخرف بودن و مسخرگی یک چیز... می نویسم که یادم بمونه. راه طولانی ای بود که خیلی خنده دار اما غافلگیر کننده به انتها رسید.

نشستم وBefore Sunset  رو دیدم. همه حرفامو تو فیلم زدم و بعد به طرز غافل گیر کننده ای فیلم تموم شد. یکشنبه خنده داری رو گذروندم.

در ستایش سرزمین های امن

مامان برخلاف محبت ها و عشق اساطیری اش، اصلاً اهل در آغوش کشیدن نیست.. سال تا سال مگر مناسبتی پیش بیاید همدیگر را بغل کنیم... این ویژگی یک جوری خیلی زیرپوستی در تمام اعضای خانواده ما کم و بیش بوده و هست.. فقط خواهرم ازین ماجرا مستثنی بود و باید جور همه آغوشهای نداشته را می کشید و خب حالا که نیست.... برای همین هاست که من عاشق آغوش هام، منی که از سرزمین محبت های بی آغوشم.

خب آغوش ها هزار مدل اند: آغوش های گرم، آغوش های محکم...آغوش های بی پروا و بی هوا.. . اما من بیشتر از همه عاشق "آغوش های امن" ام.

"آغوش امن" به نظرم ناشناخته ترین سرزمین انسانی است. جایی که فقط تو می توانی و باید کشفش کنی، پیدایش کنی و فتحش کنی. سرزمینِ در صلحی که فقط به اندازه خود آدم و صاحبِ آن آغوش جا دارد. مرزهایش مرزهای تن های آشنا است. بعد می شود هر وقتی که دلت گرفت، حرفی نگفته ماند، دلی لرزید... پناه ببری به آغوشش و بلند بلند حرف بزنی، غصه بخوری، بخندی، خیال پردازی کنی، گریه کنی و بعد صاحب آغوش دست بیندازد دور شانه هایت و توی گوشت یواشکی بگوید: طوری نیست، همه اش درست می شود، با تو! و تو دلت به شنیدن حرفش آرام بگیرد و ساعتها در آغوشش جا خوش کنی، بی خیال دنیا!

خلاصه که باید آغوش امن داشت. باید در آغوش امن ماند. باید در آغوش امن مُرد، حتی!

  

حکایت ملخ ها و خستگی...

1.     این هفته دو شبش را اصلاً نخوابیدم.. دچار بی خوابی شدید شدم. مدام غلت زدم اما خوابم نبرد. صبح به زور کدئین رفته ام سر کار. خسته ام. خیلی خسته..دوباره سردرد های عجیب این چند وقتم برگشته.. کل هفته تقریباً سر درد داشتم...دلم می خواهد بخوابم، حتی همین الان که صبح است، بخوابم، خواب بد نبینم.. فقط بخوابم.. آرام...

خسته ام.. خیلی..

2.     چند وقت پیش دادم شعرهایم را به دوست دوستم که بخواند و نظر بدهد... طرف خیلی تلخ و سرد بی اینکه هیچ نکته مثبتی بنویسد کلی نقد منفی نوشت داد دستم... البته که یکی دو نکته اش وارد بود اما بقیه اش به نظرم بی ربط بود. اصلاً فکر کنم طرف یک کلمه از حرفهایم را نفهمیده بود... بعد گفته بود سعی کنید از زندگی روزمره بنویسید!!! آخر یکی نیست بگوید من تا حالا از دنیای آن طرف می نوشتم مگر؟ اصلاً به فرض که این هم باشد مگر می شود برای یک شعر خط و ضابطه محتوایی نوشت؟ مثلاً می شد به فروغ گفت ننویس این طوری که می نویسی؟ یا به اخوان؟ یا به شاملو؟ بعد نوشته زبان ساده تری انتخاب کنید.. من واقعاً فکر نمی کردم زبانم ساده نباشد... بعد گفتم اگر زبان من ساده نیست، پس زبان اخوان و شاملو چیست؟ زبان سیاوش کسرایی... بعد کسی هم بوده به اخوان بگوید آقا! این کلمه ها را استفاده نکنید، ساده بنویسید.. یا به شاملو؟ اصلاً می شود و باید زبان یک نفر را در شعر به او تحمیل کرد؟ خلاصه که هیچ کدام از اینها را به طرف نگفتم. به نظرم آمد اصلاً زبانم را نفهمیده بنابراین بحث با او بی فایده است... ولی راستش تأثیر بی خودی بدی رویم گذاشته.. انگار ملخی باشد در مزرعه ای که داشت محصول می داد... حرف هایم گم شد.. ذهنم پرید... و چند وقت شد که هیچ ننوشتم و این حالم را بد کرده است..

حوصله نوشتن هم ندارم خیلی... این سر درد لعنتی هم همه اش با چشم درد است، کلافه ام می کند...

ستاره درون...

ستاره درونم بیشتر شبیه اینگرید برگمن است، اما واقعیتش دلم می خواهد شبیه آدری هپبورن بود... شادتر..خندان تر...بی پرواتر و ساده گیرتر...
ستاره درونم زود پیر شد انگار... 

در ایست- گاه...

«گاهی بهترین وسیله برای فراموشی، دیدار دوباره است. – رومن گاری»

دیروز این جمله را توی صفحه یکی از دوستان فیس بوکی دیدم. میخکوبم کرد. انگار داری رد می شوی از خیابان و غرق در افکارت باشی بعد غریبه ای که می گذرد، یک لحظه کنارت درنگ کند، صاف توی چشم هایت زل بزند و حرف دلت را، گیر لحظه هایت را آرام و متین مثل دیالوگ قهرمان فیلم ها بگوید و بعد سرش را بیندازد و بی حرفی برود.

از دیشب که این را خوانده ام انگار وحی منزلی بر من شده باشد، خودم را در برابر وضعیتم قرار داده ام. این مدت مدام فکر کردم، مدام بالا و پایین کردم، جلو رفتم، عقب کشیدم، ولی سر آخر هیچ. هیچ. این مدتِ این سالهای اخیر ترسوی وحشتناکی شدم. با اعتماد به نفس زیر خط فقر در حد صفرِ کلوین. دلم مطمئن نیست، نمی شود، نمی خواهد هم بشود انگار. تهش اما این را که خواندم به خودم گفتم: سخت نگیر، سخت بگیری بیخودی پیچ می خورد. احتمالاً انقدرها هم که تو ازش می ترسی، ترسناک نیست، این مدت خیلی چیزها تغییر کرده، تو، او، همه، همه چیز... می شود ساده تر با این همه تغییر روبرو شد، می شود رفت نشست روبروی کسی که می شناختی اش انگار، اما حالا خیال می کنی غریبه ای ناآشناست. ولی خب باشد، نباید از حرف زدن با غریبه ها ترسید که.

همه اینها را می دانم. اما کلی حرف ناگفته و حس های دیگر هم هست که توی دلم چرخ می خورند و من را جلو و عقب می برند. شاید هم سر آخر اصلاً نرفتم. شاید آن ترسوی تازه متولد شده به شجاعت سالهای قبلش چربید و من در لحظه، ایستادم تا قطار رد شود.

چو آینه ست و ترازو خموش و گویا یار..

یک نفر باید باشد که آدم را ببیند، خودِ خودِ آدم را. همه آن چیزی را که هست. خودی که فرصت و شاید گاه تمایل و گستاخی لازم برای بروز در برابر همه را ندارد، اما آن یک نفر، آن یک جمع آن را می داند. این سرمایه کمی نیست. این که آدمهایی از پسِ سالها بودن و زیستن و هم نفس بودن با تو، نقشه تو را مو به مو می شناسند. زوایای پنهانش را از بر- ند. نشانه ها و علائمش را چشم بسته می خوانند و راه به بیراهه نمی روند و گم نمی شوند. راست و مستقیم می آیند پیش تو، و همان حرفی را می زنند که باید، همان چیزی را نشانت می دهند که باید و همین حرف و همین که نشانت می دهند چیز بیرونی ای نیست، بلکه خود خود خودت است که نمی بینی اش. که وقت نداری نگاهی بهش بیندازی، که خیلی دور و جا مانده است از تو، یا نه، اصلاً سهم خوش و وجه خوب تو است که دوست داری دیده شود و ببینندش و او یا آن جمع، بی منتی وظیفه نمایش و معرفی اش را می کشند، به خودت، به دنیایت، به آدمهایت...

خواهرم این جوری بود. همیشه مثل خواهر نبود، مثل مادر بود این جور موقع ها. همیشه آدم را می دید. اصلاً انگار خود آینه بود. از بچگی مثل مادری که دوست دارد همه دنیا بچه اش را ببینند و تحسین کنند، زبانش به خوش گفتن از آدم گرم بود. پیش خودت، توی جمع های دوستی و ... . همیشه می گفت تو پر از استعدادی دختر، برو دنبال هنرت. تو باید توی این مسیر باشی. یادم هست بچگی هایمان که کنار هم می خوابیدیم، شبها قبل از خواب وقتی من تازه چشم هایم را بسته بود خیره میشد توی صورتم و بعد یکدفعه دست می کشید روی ابروهایم و می گفت: دختر، تو چه چشم و ابروی خوشگلی داری و من چشمم را باز نمی کردم فقط لبخند می زدم و قند توی دلم آب می شد. یا وقتی توی جمع دوستی بودیم و حرف از مثلاً آواز میشد، زود می گفت من صدای خوبی دارم. من همیشه توی خانه زیر لب زمزمه می کردم اما هیچ وقت توی جمع نمی خواندم. او انگار دوست داشت من خجالتی درونگرای سخت را به جمع بکشاند. یا وقتی کاری می کردم و برایش می گفتم مثلاً می گفت تو آدم این کار و این راه نبودی، نباید این کار را می کردی یا باید فلان کار را می کردی. دوست داشت آدمی را که می دید آینه وار نشان دهد. وجه خوبش را، وجه ناخوبش را. او اصلاً خودش آینه بود. هر چه بود برای او خوب بود و او می دانست که آدم باید ببیند، دیده شود و گرنه تنهایی است که زود گم می شود، فراموش می شود، فراموش خودش، فراموش بقیه و سهم و رسالت خودش می دانست که از این گم شدگی آدم را نجات دهد. حالا هم که رفته و گاهی پشت تلفن برایش غر می زنم و ناله می کنم، می گوید: یادمه تو اینجوری نبودی، یا مثلاً یادمه تو اینطوری بودی... لعنتی طوری می گوید یادم هست، که آدم می ریزد بهم. انگار مرده باشی و توی قبر گذاشته باشندت و سر بلند کنی و با مغز بخوری به سقف قبر. آدم را یکراست می برد جایی که باید، یاد چیزی می اندازد که باید و چیزی را نشانت می دهد که باید. و حالا که نیست انگار من همانجای دور، همانجایی که او یک روز رفت مرده باشم، محو شده باشم، بی آینه شده باشم.

آدم بی آینه زیاد دوام نمی آورد. آدم بدون آدمهای آینه وار زندگیش زیاد زنده نمی ماند. زود گم می شود. این آینه وار شدن حاصل سالها هم نفس و همراه بودن است که راحت دست نمی دهد. کم اند آدمهایی در زندگی آدم که رسالت آینه بودن را بلندنظرانه بر عهده بگیرند و صبورانه تو را از گم شدن نجات دهند. نباید گذاشت آینه ها بروند...

بیا بدوز دهانم که سیرم از گفتار....

1.     یک وقتهایی خوبند مثل رمضان، بهانه اند بیشتر برای آدم. از همان وقتهایی اند که هی توی سال دنبالشان می گردی، از همان بهانه ها برای تنهایی، از همان بهانه ها برای سکوت. برای دور شدن از قیل و قال که حالی دل آدم را می گیرد. از همان تنهایی هایی که غمگین نیستند فقط آدم را به خودش نزدیک تر می کنند. از همان تنهایی هایی که آدم را سبک تر می کنند. خیلی سبک. ولی همین سبک شدن هم جان کندن می خواهد. یک مدتی هست که دیگر رمضان و روزه اش برایم حال گشنگی و تشنگی ندارند، یعنی اصلا دیگر خیلی به این قسمتش فکر نمی کنم، هرچند اثراتش روی من خیلی شدید است، همین الان که هنوز یک هفته از رمضان نگذشته از نظر وزنی و بدنی کلی کم کرده ام. امروز کلی همکارهای شرکتم پیگیرم شدند که روزه نگیر که داری محو می شوی و این حرفها... اما من گوشم بدهکار نیست.. نمی دانم اما من دنبال این حس می گردم، تمام سال، پس وقتی دست می دهد حاضر نمی شوم سرِ گشنگی و تشنگی از حسم بگذرم...

این روزها آدم دلش نمی خواهد زیاد حرف بزند اصلا به من بود سی روز روزه سکوت می گرفتم.. آدم توی سکوت خودش را زودتر پیدا می کند. خود گمشده ی دور افتاده ی تکه تکه و پاره پاره و لایه لایه شده اش، خودِ دورش را که همه سال انقدر دور می شود که به همین زودی نمی شود پیدایش کرد..باید جان بکند و رمضان وقت جان کندن است برای همین گمشده را پیدا کردن.

2.     پر از حرفم این روزها، پر از اتفاق، اما مانده ام این همه تلاطم آرام بگیرد و ته نشین شود، شاید نوشتمش وقتی...

دل خراب من دگر خراب تر نمي شود...

یک وقتهایی هم حسابی حالم خراب می شود، انقدر که خودم را پرت می کنم روی تخت و پتو را تابالای سرم بالا می کشم و فکر می کنم باید بخوابم، بخوابم، انقدر بخوابم که دیگر بلند نشوم.. به همین سادگی!

باز امشب دل من غرق گله شد...

حرف های مانده در گلو از دوستی ها و آشنایی های نیمه تمام، حکم شیشه های شکسته را دارند. وقتی ناگفته می مانند مثل شیشه های خرد شده ریز ریز می شوند توی زندگی دو طرف و مهم هم نیست که هر کدام چی سهمی از آن ها نصیبش شده... مهم این است که بعد از این هیچ کس نیست که آن خرده ریزه ها را جمع کند و آخ، اگر یکی از همین ریزِ ریز ها روح یکی را بخراشد و زخمهای ماندگار به جا بگذارد..

مهم نیست قبل از این چه اتفاقی افتاده، مهم نیست کدام یکی می خواهد برود، یکی یا هر دو، حتی مهم نیست فردا چه اتفاقی خواهد افتاد، مهم حق و سهم لحظه حال است از دانستن و شنیدن و گفته شدن.

بر سر رابطه هایتان هر بلایی خواستید بیاورید، اما یک حق را ازش نگیرید: حق پرسیدن و شنیدن را.

اگر همه حرف ها را زدید، زمان را به کار انداخته اید، اگر نه ممکن است سالها بگذرد اما زمان برای یکی یا هر دوی آدمهای آن رابطه جایی در همان گذشته ی بی حرف، برای همیشه متوقف شده باشد. و این توقف، یعنی توقف آدمها، یعنی مصلوب کردنشان به گذشته و هیچ رنجی سنگین تر از محکوم کردن سیزیف وار به بر دوش کشیدن بار حرف های ناگفته و ناشنیده نیست...

دردی است غیر مردن

درد گرفته ام، درد گفتن، گفتن، گفتن و مثل زنی که مدام بچه های نارس به دنیا می آورد، آبستن حرفهای نیمه تمامم...