دریای ملال، ساحل ندارد لابد.

در هوای هیچ رویایی نفس نمی‌کشم، غرق ملال واقعیتم. مدام به مغزم فشار می‌آورم، گوشه گوشه و کنج به کنجش رو می‌گردم، دنبال چیزی، پی پرسشی که پس کو آن رویا، من اصلاً رویایی داشتم؟ و یادم نمی‌آید آخرین بار کی و چه رویایی داشتم.